In memoriam Ineke Fresen

Afgelopen donderdag, 4 juli 2024,  overleed Ineke Fresen. Daarmee kwam een einde aan een lange vriendschap. Toen ik in februari 1969 lid werd van BCO was Ineke er al en samen met haar man Hans was zij een van de vooraanstaande leden van BCO. Naast Hans en Ineke waren André Boekhorst, Wim van ’t Hoogerhuys en Wim Voors degenen die ons – een groep spelers van de Utrechtse Studenten Bridge Club  t.w. Marijke van der Pas, Nico Doremans, Dennis Ottevanger, Con Holzscherer, Patrick Schenkuizen, Jaap Vleeskruyer, Rob Birkhoff en Wim Sont – van harte bij BCO verwelkomden.

Ineke heeft geen gemakkelijke kindertijd gehad. Geboren in 1936 in Soerabaja kwam ze In de oorlog in een Jappenkamp terecht. Samen met haar moeder en haar vijf jaar jongere broertje moest ze zien te overleven. Haar vader overleefde de oorlog niet. Terug in Nederland  werd Jenny Buyserd, de moeder van Ineke, al snel lid van BCO en ontstond de connectie met BCO, toen nog een echte buurtclub.

In de eerste jaren van mijn lidmaatschap had ik veel contact met de bovengenoemde BCO-ers en dat beperkte zich niet tot het spelen op vrijdagavond. Een hapje eten, een drankje drinken of een partijtje bridge spelen bij Hans en Ineke  – die op nog geen vijf minuten fietsen bij me vandaan woonden – heb ik menig maal gedaan. Een paar jaar later, ik denk in 1974, verhuisde Ineke met haar gezin naar Wadenoijen. Het contact werd minder intensief, maar niet minder innig. Met de verhuizing naar Wadenoijen was Ineke zeer blij. Ze genoot erg van het grote huis met de grote tuin. Het geven van feestjes ging gewoon door. We hebben menig keer van haar gastvrijheid en de prachtige tuin mogen genieten.

In die periode vierde BCO haar vijfentwintig jarig bestaan. Ineke was daar natuurlijk ook bij betrokken zoals bij vele van de daarop volgende lustra. In die tijd werd het denksportcentrum De Remise in de Kanaalstraat  door BCO opgericht waar ook Ineke haar steentje aan bijdroeg. Representatieve taken namens BCO werden door haar vervuld.

Toen Hans vier jaar geleden overleed werd het clubbezoek vanuit Wadenoijen begrijpelijkerwijs te zwaar voor haar en zagen we Ineke niet meer op de club. Ik hoorde dat het steeds slechter ging met haar gezondheid en heb haar een maand geleden gebeld met de vraag of ik nog eens op bezoek mocht komen. Ze vertelde dat ze erg moe was en deed erg terughoudend. Drie weken geleden zijn Marijke en ik bij haar geweest. Het was duidelijk dat ze erg ziek was, maar haar ‘koppie’ was nog prima in orde. Ze wilde absoluut niet naar een verzorgingshuis en beslist in haar huis blijven wonen. Een uur lang hebben we nog herinneringen opgehaald. Toen kreeg ze bezoek van een kleindochter met het eerste achterkleinkind van Ineke.  Met ‘dat was een goed idee van je, Jaap, om langs te komen’, namen we afscheid.